خوش گمانى ، مایه آسایش دل و سلامت دین است

ترجمه کلمه به کلمه :

الدِّینِ : دین ، آیین

حُسنُ : خوبی ، نیکویی ، حسن

الظَّنِّ : گمان ، پندار ، تصور

راحَهُ : آسایش ، راحتی ، آرامش

القَلبِ : قلب ، دل

وَ : و

سَلامَهُ : سلامت ، درستی ، امنیت

الدِّینِ : دین ، آیین

خوش‌گمانی مایه آسایش قلب ( حُسنُ الظَّنِّ راحَهُ القَلبِ ) :

• خوش‌گمانی به خدا : یکی از مهم‌ترین مصادیق خوش‌گمانی ، حسن ظن به خداوند متعال است . این به معنای باور قلبی به رحمت ، عدالت ، حکمت و قدرت خداوند است . کسی که به خدا خوش‌گمان است ، در سختی‌ها ناامید نمی‌شود ، در بلاها صبر پیشه می‌کند ، و همواره به فضل الهی امیدوار است . این باور ، قلبی آرام و مطمئن به او می‌بخشد و از اضطراب ، یأس و نگرانی‌های بیهوده او را رها می‌سازد .
• خوش‌گمانی به مردم : این حدیث همچنین به خوش‌گمانی نسبت به دیگر انسان‌ها نیز اشاره دارد . وقتی ما نسبت به اعمال و نیات دیگران حسن ظن داشته باشیم ، کمتر دچار سوءظن، بدبینی ، قضاوت‌های عجولانه و کینه می‌شویم . این امر منجر به روابط سالم‌تر ، جامعه‌ای آرام‌تر و دل آسوده می‌شود . بدگمانی به مردم ، ذهن را مشغول ، و روابط را تیره می‌سازد و آرامش را می‌گیرد.

خوش‌گمانی مایه سلامت دین ( وَ سَلامَهُ الدِّینِ ) :

• حفظ عقاید : بدگمانی ، به ویژه سوءظن به خداوند و دستورات او ، می‌تواند پایه‌های دین را سست کند . اگر کسی به خداوند یا احکام دین بدگمان باشد ، ممکن است در اجرای آن‌ها سست شود یا حتی نسبت به حقانیت دین تردید کند . خوش‌گمانی به خداوند ، تضمین‌کننده پایداری در دینداری و سلامت عقاید است .
• حفظ اعمال : بدگمانی به مردم نیز می‌تواند سلامت دین را به خطر اندازد . وقتی فردی به دیگران بدگمان است ، ممکن است از تعاملات اجتماعی که بخشی از دینداری است ، دوری کند ، به دیگران کمک نکند ، یا حتی در پی بدگویی و غیبت آنان باشد که همگی با سلامت دین در تضادند . خوش‌گمانی به مردم ، زمینه را برای انجام اعمال نیک اجتماعی و حفظ سلامت دین فراهم می‌کند .
• ایمنی از وسوسه‌ها : خوش‌گمانی ، به ویژه حسن ظن به خدا ، سپر محکمی در برابر وسوسه‌های شیطانی و افکار منفی است . کسی که به خدا اعتماد کامل دارد ، راحت‌تر می‌تواند از دام‌های شیطان و افکار مخرب دوری کند .